Ανωτέρα Ιουδαϊκή Ηθική

Πουθενά δεν βρίσκει ο αναγνώστης τής Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, μέχρι και αρκετούς αιώνες μετά Χριστόν, αναφορές στα Ιουδαϊκά θρησκευτικά (ως μέρος τού λόγου), παρά το γεγονός ότι η μετάφραση τών Εβδομήντα στην Αλεξάνδρεια είχε προηγηθεί από την εποχή τού Αλεξάνδρου. Με το όχημα τού Χριστιανισμού, αντί αυτό να ενσωματωθεί αρμονικά μέσα στην υπάρχουσα Γραμματεία, παρατηρούμε εισαγωγή ανθελληνισμού, ενσωμάτωση Ιουδαϊσμού και Φαρισαϊσμού μέσα στον Ελληνισμένο Λόγο τού Χριστού και, την καύση και καταστροφή βιβλίων, αρχίζοντας στην Έφεσο με την επίσκεψη τού Παύλου εκεί ως την εκτέλεση τού Ιουδαίου αντιπροσώπου του: Τιμόθεου. Η ουδαμού αναφορά τού Ευαγγελιστή Ιωάννου για τα Έργα και τις Ημέρες τού Παύλου στην Έφεσο, η έστω το όνομα αυτού [τού Αποστόλου τών Εθνών, πατέρα τής Σιωνιστικής Παγκόσμιας Κυβερνήσεως τών Σανχενδρίνων] σε οποιοδήποτε σημείο τών γραπτών του, αποδεικνύει τους λόγους που οδήγησαν τον Ιωάννη να γράψει τα πλέον Αντι-Σημιτικά Κείμενα, [περί πατρός Διαβόλου, ψευδαποστόλων, παιδιά Σκότους κτλ.] την ίδια περίπου εποχή όταν ο Ιώσηπος στη Ρώμη, έγραφε τα «Κατά τών Ελλήνων και την ανωτέρα Ηθική τού Ιουδαϊσμού», την ηθική περί Παγκόσμιου Χωριού, αυτήν που τον οδήγησε στη Ρώμη μετά την καταστροφή τού Δευτέρου Σολομώντειου Ναού στα Ιεροσόλυμα, όπου ως Ιουδαίος Ανώτατος Στρατιωτικός δεν έπεσε υπέρ Πατρίδος και Πίστεως, όπως πχ. τον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες ή τον Έκτορα στη Τροία.