Χωρίς Κοινωνική Ασφάλιση και χωρίς Οικογένεια

Οι Μοναχοί έχουν δικό τους σύστημα περιθάλψεως γερόντων. Ο Δυτικός Κόσμος δοκίμασε να αντικαταστήσει την οικογένεια με την Κοινωνική Ασφάλιση και αφού αυτή απέτυχε να υποκαταστήσει αυτά που παλαιότερα προσέφερε η οικογένεια, τώρα έρχεται η Ιδιωτική Ασφάλιση και η Ιδιωτική Ασφάλεια.

Αυτές οι εμπορικές όμως επιχειρήσεις προσφέρονται μόνον στους υγιείς για ασφάλεια ζωής και στους εύπορους για προστασία.

Αυτόν [τον άνθρωπο] που οι ιδιωτικές Ασφαλιστικές εταιρείες δεν αναλαμβάνουν να τον ασφαλίσουν και αυτός ο οποίος δεν διαθέτει για προσωπική αστυνομία, ποιο Κράτος θα φροντίσει;

Ίσως ένα Κράτος με Κυβερνήτη έναν Φιλόσοφο Αρχηγό.

Μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, τα Κοινωνικά Ταμεία Ασφαλίσεως, ΔΕΝ δύνανται να λειτουργήσουν σε επίπεδο κράτους, εφόσον η παραγωγή και η εργασία δεν είναι πλέον περιορισμένες εντός κρατικών ορίων. Συνεπώς τα φθηνά εισαγόμενα προϊόντα, από χώρες όπου η εργασία είναι φθηνότερη και ενίοτε ανασφάλιστη, επιβαρύνουν το έλλειμμα τών τοπικών Ταμείων Κοινωνικής Ασφαλίσεως αφού οι εργαζόμενοι, στην αλλοδαπή, που κατασκεύασαν αυτά τα προϊόντα δεν συνέβαλαν στα έσοδα αυτών τών Ταμείων.

Τάσεις Αγοράς

Όταν πέφτει ο αντι-Σημιτισμός μάλλον έχουμε άνοδο Σιωνισμού, όταν έχουμε άνοδο τού τελευταίου, μάλλον και ο ανθελληνισμός ακολουθεί.

Όταν ανεβαίνει το Ευρώ, το Δολάριο πέφτει και αντιστρόφως.

Όταν και τα δύο κατευθύνονται στην ίδια τάση, τότε κάτι πολύ δύσκολο συμβαίνει.

Ασφάλιση Ζωής

Ο θεσμός τής οικογένειας άρχισε να αδυνατίζει με την ίδρυση τών Κοινωνικών Ταμείων Ασφαλίσεως τών Εργαζομένων.

Όμως με τόσους ανέργους, αυτά τα Ταμεία τώρα, δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τις οικογενειακές παροχές προς τα γηραιά μέλη κάθε οικογένειας.

Με απαξιωμένα Ταμεία και με τον οικογενειακό θεσμό σε κατάσταση αντικαταστάσεως, το βέβαιο γεγονός τού γήρατος και τον θάνατο του καθενός, μια Νέα Ιδέα ή κάποια αναβίωση θεωρητικών δομών, μάλλον θα χρειασθούν να δώσουν λύσεις στα αδιέξοδα ενός αδιέξοδου Συστήματος Σοφιστών - Σιωνιστών.

Τα μέτρα όλων τών Δυτικών Κυβερνήσεων προς δήθεν επίλυση τού Δημοσίου Ασφαλιστικού Συστήματος κάθε χώρας, απλώς προετοιμάζουν το έδαφος για Νέες Καταστάσεις. Αυτές οι Νέες Καταστάσεις στοχεύουν σε κοινωνίες ανόητων και άβουλων πολιτών, ευκόλως κατευθυνόμενες με μεθόδους Αγοράς και επιβολής ρυθμών και μόδας μέσα από φήμες, χρηματοδοτούμενες από τα καταναλωτικά προϊόντα.

Όσο δε για τους Ελλαδίτες, αυτοί που δεν μπόρεσαν να διαβάσουν τον μόνο πάπυρο τού Δερβενίου από το 1963, αυτοί που δεν μπὀρεσαν να καταλάβουν ότι ο Δημοτικισμός ήταν η μεγαλύτερη πληγή στη συνέχιση τού Έθνους, με τον ατομισμό τους και τον ατομικισμό τους, απλώς θα παραμείνουν μια ομάδα παρασιτικών, οι οποίοι απλώς κεφαλαιοποιούν εργασία άλλων και να εισπράττουν κληρονομικά δικαιώματα από τα Μνημεία τών Αρχαίων.

Η Ελληνική Γραμματεία δεν κινδυνεύει να χαθεί, όσο υπάρχουν πολλοί που ασχολούνται με σπαράγματα, συνεπώς αυτά αξίζουν πάντα θα βρίσκουν τον δρόμο να δείξουν και στους επόμενους αυτά που κάποιοι κάποτε δημιούργησαν.

Από το Δερβένι μέχρι την Οξφόρδη

Έναν πάπυρο βρήκαμε στην Ελλάδα και ύστερα από σαράντα τόσα χρόνια, δεν ξέρουμε τι αναφέρεται εκεί. Μελαγχολία μεγάλη πέφτει στον Έλληνα όταν βλέπει τέτοια αποτελέσματα. Ατομισμός, ωφελιμισμός, διαφθορά και καταστροφική απάθεια καλύπτουν ερμητικά κάθε δυνατότητα ανακάμψεως από τα δεινά τού Βυζαντίου και τής Οθωμανικής υποδουλώσεως.

Ο Πέτρος Δούκας έταξε χρήματα στον Dirk Obbink, μέσα από το ΥΠΠΟ, όταν αυτός (ο Δούκας) ήταν στο Οικονομικών και κανόνιζε τον Δανεισμό τής χώρας. Όταν ο Γενικός Γραμματεύς τού ΥΠΠΟ έβλεπε την Αρχαία Ολυμπία να καίγεται και η βοηθός του τον κινηματογραφούσε κρυφά, μάλλον δεν υπέδειξε στην νεαρά να ασχοληθεί με αναλυτική φωτογράφηση θραυσμάτων και σπαραγμάτων από κατεστραμμένους παπύρους, εφόσον έψαχνε για εργασία.

Τώρα στο Εξωτερικών, δεν τον είδαμε (τον υφυπουργό) στην επίσκεψη τής προϊσταμένης του στην Βιβλιοθήκη Sackler στην Οξφόρδη. Πάλι ξένους θα πληρώσουμε να μας πουν τί έλεγαν οι πρόγονοί μας;

Τι Ντροπή για όλους μας, να μην θέλουμε να μάθουμε τη γλώσσα τών πατέρων μας, αλλά να πληρώνουμε Αμερικάνους και Άγγλους, μη Ελληνόφωνους, να μας πουν την ιστορία μας και να μας λογαριάσουν τα Ταμεία μας.

Πόση αισιοδοξία χρειάζεται για να μην θεωρήσεις ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στον δρόμο μας προς τον πάτο;