Το ερώτημα είναι κατά πόσον κερδίσαμε εάν κερδίσαμε κάτι, με την επισημοποίηση τής Δημοτικής. Τότε υπήρχε το επιχείρημα ότι ο λαός δεν καταλαβαίνει την επίσημη γλώσσα τού κράτους και των Δικαστηρίων και έτσι είναι αναγκασμένος να πληρώνει [μισθώνει] ενδιάμεσους μεσίτες, δικηγόρους και άλλους επιτήδιους διεκπεραιωτές, κοτζαμπάσηδες, δικολάβους, εκτελωνιστές κτλ, προκειμένου να συνδιαλλαγεί με το κράτος το οποίο εν πολλοίς θεωρούσε συνέχεια τών Οθωμανών.
Εάν σήμερα αυτά έχουν περάσει στο παρελθόν, τότε η τότε διάγνωση, ως αιτία τού κακού να ήταν το γλωσσικό ζήτημα, θα πρέπει να ήταν σωστή. Εάν όμως και σήμερα δεν είμαστε σε βελτιωμένη κατάσταση και το γλωσσικό με την Δημοτική, απλώς έκανε περισσότερους, ανίκανους να συνενοηθούν ακόμα και αναμεταξύ των, τότε αλλού βρίσκεται το αίτιο, το πρόβλημα και η λύση.
Εάν ο Λαϊκισμός δεν προσφέρει καλές υπηρεσίες, φοβάμαι ότι και ο Δημοτικισμός δεν κατάφερε ή δεν κατόρθωσε ή δεν έγινε εφικτό, να προσφέρει το ποθούμενο, αντιθέτως συνεχίζει να αποξενώνει τους Νεοέλληνες από την Ελληνική Γραμματεία, αυτήν που άρχισε να επεξεργάζεται η προσπάθεια ξένων, όπως τής Μαριάννας Μακντόναλτ και πολλών άλλων στην Οξφόρδη, στα Γερμανικά, Γαλλικά και άλλα Δυτικά Πανεπιστήμια παλαιότερα, αφού Άραβες και Έλληνες τού Βυζαντίου έβγαλαν τη Δύση από τον σκοταδισμό τού Μπαρόκ, ενός Μεσαιωνικού ρυθμού, αντίθετου τής απλότητος τού Ελληνικού πνεύματος.
Τώρα το γιατί οι νέοι μας, σε πολύ μεγάλο ποσοστό, δεν γνωρίζουν καλά Ελληνικά, μπορεί να μην οφείλεται αποκλειστικά στο μέσον, τη Δημοτική Διάλεκτο, αυτό όμως που προκύπτει είναι ότι η καθιέρωση και διδασκαλία αυτής, σαφώς δεν έλυσε τα γλωσσικά προβλήματα επικοινωνίας τών Νεοελλήνων. Στα Ζωνιανά και στα Ανώγια, οι Κρητικοί κάτοικοι διακρίνουν την καταγωγή τού καθενός, ακριβώς όπως και ο καθηγητής τής Ελίζας Ντουλίτλ, αυτόν τού Πυγμαλίωνα με την Γαλάτεια.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου